Małe kroki

Gdy „Europa jednym ruchem zatrzasnęła drzwi” – jak napisała celnie Joanna Lewak – w nadmiarze pojawiła się tęsknota. Na konkurs #małekroki nadeszło 211 prac i wszystkie są właśnie o niej. Aż Marika Sońta spytała „Czy warunkiem naszego istnienia jest czyjaś tęsknota?”.

Prace w większości napisały kobiety.

Zaskakujące, że w tych tekstach najczęściej kobiety tęsknią za kobietami.

Tęsknota może objawić się na przykład ustalaniem odległości: „Trzy miliony dziewięćset dwadzieścia cztery tysiące sześćset piętnaście — tyle kroków nas dzieli, wyobrażasz to sobie?”(Hanna Czaban).

Bohaterkami tych tekstów są przede wszystkim przyjaciółki i przyjaciele. „A my umiałyśmy odpowiednio pielęgnować taką małą chanderkę, żeby zmieniła się w prawdziwie koszmarny dzień, oj umiałyśmy” – wspominała Patrycja Puszczewicz o Gośce z Niemiec. „Każdy z nas potrzebuje człowieka, który w niego wierzy, ale to nie chodzi o to, żeby ta osoba była Twoim osobistym klakierem. Czasem wystarczy zwykłe zaciekawienie” – napisała Justyna Nawrocka o Adrianie z Pragi. Bo „przyjaźń jest najczystszą formą miłości. Nie ma w niej kapryśnego pożądania, nie ma oczywistości rodzinnych koneksji” – stwierdziła Ilona Łęcka, która tęskni za Filipem z Chamonix.

Nie zawsze tęsknicie za osobami bardzo bliskimi. Czasem jest to ktoś, kogo nie możecie zapomnieć, jak właścicielka kawiarni w Rzymie, czy gospodarz wynajętego na wakacje mieszkania w alpejskiej wiosce.

Jest wśród prac wiele historii miłosnych. Spełnionych i niespełnionych. Są piękne historie o miłości kobiety do kobiety. Niekiedy w formie listu do niej: „Myślę o twojej niesymetrycznej twarzy i odkrytych piersiach. Zasypiając wyobrażam sobie, że mnie przytulasz. I myślę, że to pierwszy raz, kiedy zakochałam się w kobiecie” – wyznaje Joanna Urbańska.

Czasem bohaterów tych tekstów nigdy nie widzieliście na żywo: „Czy wspominałam, że znam Luuka tylko z forum internetowego i nawet nie wiem, jak wygląda?” (Aleksandra Ryba).

O bliskich, ale oddalonych osobach często przypominają Wam przedmioty. Konkurs #małekroki to zbiorowa oda na cześć ważnych rekwizytów. Jakich? Proszę bardzo: muszla, kamień, żółw-broszka, futro, dwie paczki schabu w walizce, karczochy, litr czerwonego z winoteki Malokarpatská, beżowa pościel w róże, szampon z konopi…

Małe kroki zostały poczynione. „Deszcz ostatnio pada codziennie, bo Bóg płacze ze śmiechu, gdy widzi dwie kobiety przytulające się do siebie przez ledwo działające kamerki” – pisze Anna Prus.

Wierzymy, że za chwilę każdy z nas zrobi jakiś duży krok.

Mariusz Szczygieł